Μήπως χρειαζόμαστε μια κοινωνική αναδιάρθρωση,με βάση την εκπαίδευση, που θα φέρει,ξανά αξίες και οράματα στη ζωή μας;
28.9.2024.4.52μμ
Μήπως χρειαζόμαστε μια κοινωνική αναδιάρθρωση,με βάση την εκπαίδευση, που θα φέρει,ξανά αξίες και οράματα στη ζωή μας;
Η διάβρωση της κοινωνίας έχει προχωρήσει σε όλα τα επίπεδα. σε πρωτοφανή βαθμό.
Δεν το ακούμε, μόνο,η το βλέπουμε. Όσοι κυκλοφορούμε ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους, ζούμε το φαινόμενο και τρομάζουμε.
Μπαίνει κάποιος/α στο σπίτι σου με δική του πρωτοβουλία, η υπηρετώντας, άλλον, σπάζοντας και καταστρέφοντας.και φεύγει .
Άλλος/η, νομίζοντας
πως πρέπει να θέλεις στη ζωή σου
αυτό που θέλει αυτός/η, βάζει έναν κοριό
στο σπίτι σου να ελέγχει, τι κάνεις,
γιατί, απλά φαντάζεται πως αυτός πρέπει
να ορίζει τη ζωή σου.η γιατ'ι ,μη έχοντας τι να κανει, από μακρυά, η κοντά,περνά την ώρα του έχοντας ένα κινητό με τις πολλές και πολύμορφες εφαρμογές καταστροφής, χωρίς να γίνεται αντιληπτός.
Δε σκέφθηκε πως όχι μόνο δεν έχει αυτό το δικαίωμα,αλλά είναι πέρα για πέρα παράνομο.’Και έτσι, έφθασε η ηλεκτρονική τεχνολογία, που είναι πολύτιμη από ευλογία να γίνεται...κάτι που εκφράζεται, πλέον και στα παιδιά με τις καθημερινές εγκληματικές πράξεις που διαβάζουμε και ακούμε.
Δεν είναι, βέβαια το φαινόμενο μόνο ελληνικό, αλλά,χρειάζεται να νοικοκυρέψουμε πρώτα το σπίτι μας.
Στο πλαίσιο εφαρμογής μιας ανθρωποκεντρικής πολιτικής, έστω και σταδιακά, πολλά μπορούμε να διορθώσουμε
Η υπερπροβολή του κακού.
Γιατί υποχρεώνουμε τον εαυτό μα να γεμίζει μαυρίλα. να καταστρέφουμε την ψυχική μας υγεία, μιλώντας και ασχολούμενοι πέραν του δέοντος,μόνο με το κακό που γίνεται γύρω μας και παραπέρα;
Έχουμε δικαίωνα και στη χαρά και καθήκον απέναντι στον εαυτό μας.
Εκτός από τους πολέμους που αφανίζουν μικρούς και μεγάλους από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, και γενικά, αφανίζουν ότι είναι ζωή, στα δέκα ακούσματα,η κείμενα συνήθως τα οκτώ,η και περισσότερα είναι καταστροφές κάθε μορφής, το κακό στα ύψη,
Και μερικοί επιμένουν να μιλούν για μεγάλους και περιθώρια ζωής, τη στιγμή που οι περισσότεροι στους οποίους, εκτάκτως κάτι συμβαίνει είναι,δυστυχώς, νέοι, νεότεροι.
Η ηλικιακή ενασχόληση, σε πολλούς, η μανία, που απαξιώνει τον άνθρωπο, δεν είναι τόσο αθώα συνήθεια. Είναι πέρα για πέρα βλαβερή και παράνομη.Με βάση το νόμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, απαγορεύονται διακρίσεις λόγω ηλικίας.
Μήπως τέτοιε συνήθειες και άλλες σχετικές πρέπει να τις ξεφορτωθούμε, για να πάρουμε ανάσα, και να δούμε, στο βαθμό που μπορούμε,κάθε φορά, και τη χαρούμενη πλευρά της ζωής, αυτή της προόδου και της ανθρωπιάς, της απλότητας στην καθημερινότητα;
Διότι υπάρχει.
Μαρίνα Κουρμπέλα
