Γάφοντας βιβλίο1- Μαρίνα Κουρμπέλα: Η Θεια Ορμήνεια

 pelazkarabo@gmail.com – 29 Απριλίου 2024, 5.57μμ

Το να γράψεις ένα βιβλίο, σκέφθηκα, ακόμη και αν είναι γραμμένο στη σκέψη σου, θέλει χρόνο, ίσως και χρόνια. Αν όμως  επιλέξεις να το γράφεις μέρα με τη μέρα, η, σε λιγότερο πυκνό διάστημα, χρειάζεται μία, δύο, η τρεις ώρες, ανάλογα με το πόσα έχεις να πεις τη δεδομένη στιγμή. Προτίμησα τη δεύτερη επιλογή

Από  τις, 18 Ιουνίου 2022,  υπάρχουν δύο  δημοσιεύσεις, του Γράφοντας βιβλίο. Άνθρωποι που τους αρέσει περισσότερο το, ας πούμε, λογοτεχνικό περιεχόμενο, μου πρότειναν να το διαχωρίσω από το ενημερωτικό μέρος. 

Εκτίμησα, πως έτσι θα είναι καλύτερα. Το ενημερωτικό για τα θέματα της ΕΕ, της εξωστρέφειας, των χρηματοδοτήσεων ΕΣΠΑ και άλλα σχετικά, θα βρίσκεται στο Γράφοντας βιβλίο 2.

Αυτό που έχει περισσότερο λογοτεχνικό περιεχόμενο, η σχόλια κοινωνικού χαρακτήρα είναι στο Γράφοντας βιβλίο 1, το σημερινό.

Η  Θεια Ορμήνεια και τα όρια 

Θεια Ορμήνεια, δε νοιώθω χαρά,'ελεγε και ξανάλεγε

Συνήθως, έμπαινε στο σπίτι της Θεια Ορμήνειας σιγοτραγουδόντας. Τευταία, όμως κατσούφιαζε. 

Τι έχεις; 

Δεν ξέρω

Ωστόσο εκείνη την ημέρα,  μπήκε με ορμή και αποφασισμένη να μιλήσει

Θεια Ορμηνεια, δε νοιώθω χαρά. Ολα μου φαίνονται άνοστα

 Υπάρχει πρόβλημα στο σπίτι;

Οχ, όχι, δόξα στον Θεό ! Και τα παιδιά και ο άντρασ μου, μιά χαρα!

Αλλά εγώ, να, τι να κάνω; 

Πήγατε χθες εκεί που έλεγες;

Αχ, Θεια Θρμήνεια, ξέχασα να σου το πώ. Περισσότερο από αυτό που περίμενα, που περιμέναμε. Ονειρο η Θάλασσα. Η παραλία, δική μας. Το ταβερνάκι. Πω, πώ αυτές οι μαριδούλες. Φρεσκότατες και ξεροτηγανισμένες. Το βαρελίσιο κρασί, τα αγριόχορτα. Τα παιδιά δε χόρταιναν!

Χάρηκες!

Ναί,  αλλά να,

Τι;

Μόλις φεύγαμε, μου τηλεφώνησε μια οικογενειακή φίλη για κάτι πολυ λυπηρό. Εκλαιγε στο τηλέφωνο. Γέμισα λύπη. 

Αυτή κλαίνε, και εγώ τραλαλά,σκέφθηκα

Η χαρά μας δε μεγαλώνει τη λύπη του άλλου.

Και τι να κάνω, Θεια Ορμήνεια;

Κάνε κάτι να χαρεί

Πως;

Μια φορά, ήμουν,σχεδόν στην ίδια θέση. Θα πάω σπίτι τους,είπα.

Αγορασα τα γλυκά που ξέρω πως αρέσουν σε όλη την οικογένεια. 

Σας έφερα γλυκά, να χαρείτε,είπα μπαίνοντας

Τώρα, με αυτά τα..

Ναι. Μας βλέπουν από εκεί που είναι, λένε οι Πατέρες, και αν κλαίμε, θλίβονται

Με κοιτούσαν περίεργα, και ένας, ένας έφευγαν.Κούραση, έλεγαν, και έφευγαν. 

Η φίλη μου έμεινε, και συνέχιζε. Εκλαιγε και αναστέναζε, και ώχ! Καί ξανά.ώχ!

Σε κάποια στιγμή, ούτε που κατάλαβα, πως, σηκώθηκα και άρχισα να χορεύω ! Ελεγα, σιγανά και κάποιο τραγούδι, και ώπ!

Και πάλι,ώπ, και βόλτες . Καί ώπ! Να τους θυμόμαστε. Αυτό θέλουνΚαι ώπ!

Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν την άκουσα να σκάει στα γέλια.Μάλλον με το θέαμα. 

Γελούσε, γελούσε, γελούσε! Μπράβο! Μπράβο σου! Μπράβο,έλεγε και ξανάλεγε.

Εφυγα, βιαστικά. Δε συγκρατούσα,πλέον τα δακρυά μου. Ούτε και τη χαρά που ένοιωθα.

Δηλαδή, Θεια Ορμήνεια να γελοιοποιούμαι;

Οχι. Ξεπερνάς τα όρια.