Και όμως:Κάτι νικάει το χρόνο

Η άλλη μορφή της Ζωής- Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

pelazkarabo@gmail.com - 26 Aυγούστου 2021, 11.37πμ

Τους είδα να κάνουν βουτιά από το καΐκι που 'ήταν αραγμένο σε αρκετή απόσταση από την παραλία. Δύο ήταν.

Τι να είναι, σκέφτηκα και τους παρατηρούσα καθώς κολυμπούσαν προς το μέρος μας. Μεγάλη απόσταση, και αναρωτιόμουν, πόσο θα κολυμπήσουν.

Σε κάποια στιγμή είδα μόνο έναν άνθρωπο. Οσο μπορούσα να διακρίνω, ό άλλος δε φαινόταν πουθενά. Ίσως να έκανε μακροβούτι, η να ψάρευε με ψαροντούφεκο.

Οταν ξαναφάνηκε είδα και τους δύο ανθρώπους να κολυμπούν κοντά, κοντά.

Ο Ηλιος έψηνε, αυτοί κολυμπούσαν αργά και κάθε τόσο ο ένας χανόταν για λίγο και μετά ξανάβγαινε στην επιφάνεια.

Ωστόσο, ήθελα να δω αν σκοπεύουν να κολυμπήσουν μέχρι την παραλία, και τέλος πάντων τι ήταν αυτοί οι δεινοί κολυμβητές. Έλληνες, από άλλη χώρα, τί.

Δίπλα, 'ενας απόδημος Ελληνας, με τη συντροφό του παραπονιόταν για τη ζέστη, και έπινε συνέχεια αναψυκτικά.

Οι δύο κολυμβητές, πότε μαζί, πότε ό ΄ένας να χάνεται και μετά οι δύο να γίνονται, ένας, όλο και πλησίαζαν προς την παραλία.

Οταν πλησίασαν αρκετά, τους ξεχώρισα. Ήταν 'ενας άντρας και μια γυναίκα. Αυτός που έκανε τις βουτιές, 'ήταν ο άντρας. Μόλις έβγαινε στην επιφάνεια, πλησίαζε τη γυναίκα πολύ κοντά, τόσο, που οι δύο φαίνονταν ενας άνθρωπος, και τη φιλούσε ξανά και ξανά.

Γέλασα. Ήταν μια ωραία εικόνα! 

Οταν πλησίασαν αρκετά σταμάτησαν τα φιλιά. Ο άντρας έδωσε το χέρι στη γυναίκα, βγήκαν στην παραλία, και ξαφνικά, από το πουθενά, ένα τσούρμο παιδιά, μικρόύτσικα, μικρά, μεγαλύτερα 'ορμησαν πάνω τους φωνάζοντας Παππού, Γιαγιά, κολυμπήσατε το πολύ δρόμο! Τόσο πολύ! Μια ώρα και. Τόσο πολύ! Μπράβο Παππού! Γιαγιά, μπράβο!

Δημοσιεύτηκε στο pelazkarabo.blogspot.com